Verheugend nieuws in de kabinetsplannen: de warmtepomp wordt niet meer verplicht. De installatiebranche staat op zijn achterste poten, maar is dat wel terecht?
Bedenkelijke rol installatiebranche
De rol van de installatiebranche is namelijk op zijn zachts gezegd bedenkelijk. De gedwongen winkelnering voor de burger is namelijk het gevolg van de innige samenwerking tussen overheid en installatiebranche, waarbij het niet meer om de feiten ging maar om het doordrukken van een ‘oplossing’ die helemaal geen ‘oplossing’ was. Het is het zoveelste voorbeeld waarbij politici ‘daadkrachtig’ willen overkomen, maar ondertussen de samenleving platwalsen in hun ambitieuze maar bovenal incompetente dadendrang.
Warmtepomp is géén oplossing
Vanaf dag één was bekend dat de warmtepomp geen ‘oplossing’ was. De stroomvretende ‘oplossing’ werd geïntroduceerd binnen de zogenaamde klimaattafels. De klimaattafels werden opgericht om te komen tot een klimaatplan en moesten vooral de indruk wekken dat er naar de samenleving geluisterd werd. Feit was dat ‘de burger’ helemaal niet aan zo’n klimaattafel kwam te zitten, maar alleen ‘experts’. En die ‘experts’ waren vooral koekoeksjongens die net zo lang lobbyden totdat iedere vorm van weerstand verdwenen was binnen de klimaattafel en er een dikke greep in de subsidiepot kon worden gedaan. Ondergetekende heeft zélf in zo’n klimaattafel gezeten en spreekt dus uit ervaring.
Dwang tegen de klippen op
De installatiebranche wist de klimaattafels te overtuigen, en in het daaruit resulterende klimaatplan stond zelfs een dwangmaatregel die gemeentes kunnen inzetten, mocht een tachtigjarige burger zijn laatste centen niet meer in een warmtepomp willen ‘investeren’. Net als met ‘corona’ werd ook hier iedere kritiek terzijde geschoven, en werden de werkelijke experts gecanceld, zoals ook een GroenLinks-professor verbonden aan de universiteit van Eindhoven ten deel viel. Sterker nog, later werd ook duidelijk dat er veel te voordelig gerekend was aan de warmtepomp, maar de dwang bleef bestaan. Nóg sterker, vrijwel iedere ombouw van bestaande gebouwen liep uit op een rampscenario, zelfs bij de meest dwangmatige ‘transitieprofessor’ Jan Rotmans, maar de dwang bleef bestaan. En nóg sterker: toen de elektriciteitsprijzen explodeerden waren de warmtepomp-eigenaren pas echt de pineut, maar de dwang bleef bestaan.
Waarom nu pas?
En toch had iedereen dit kunnen zien aankomen. Al heel vroeg werd toegelicht waarom, en van dergelijke artikelen staat nog iedere letter overeind. Ook de waanzinnige dwang die erachter zit werd uitgebreid besproken, maar het dwangmatig doordrukken van onzinnige plannen bleef de overhand houden. Pas na een politieke aardverschuiving wordt dan nu eindelijk de dwang eraf gehaald. Waarom nu pas?
Klimaatplannen zitten nog vol met onzinnigheden
Er zijn echter nog veel meer dwangmatige zogenaamde ‘klimaatmaatregelen’ die volstrekt onzinnig en averechts werken. Van biomassa is dat na 25 jaar pushen doorgedrongen, maar het wordt nog altijd gesubsidieerd vanuit een klimaatdoelstelling. Dat is absurd. Maar wat dacht u van het verbod op benzine- en dieselauto’s? Het is volslagen onzin om te denken dat een compleet wagenpark gaat draaien op elektriciteit. Het is volslagen onzin om te denken dat iedere burger dan wel een elektrische auto gaat kopen en het is volslagen onzin om te denken dat de elektrische auto goed is voor het klimaat, laat staan voor het milieu. Het autistisch wegkijken van de realiteit is een waarmerk van de linkse doctrine die gekenmerkt wordt door dwang- en drangbeleid, en helaas geldt dit ook op Europees vlak. Pas zodra ook daar de linkse doctrine geveld wordt kan gerekend worden op een meer realistisch beleid, losgeweekt van belangen, doctrines, geloofsovertuigingen en messiascomplexen.